چاه... نامه... مسجد جمکران...توسل...اشک... این کلمات همه تداعی یک حس و حال هستند. ممکن است در مورد عریضه نویسی، سوالاتی راجع به پیشینه و صحت آن، وجود داشته باشد که مطالبی از کتاب موعودنامه آورده می شود.
مرحوم محدث قمی به نقل از علامه مجلسی و سبزواری می نویسد: "هر کس حاجتی دارد، آنچه را که ذکر می شود در یک قطعه کاغذی بنویسد و در ضریح یکی از ائمه بیندازد، یا کاغذ را ببندد و مهر کند و خاک پاکی را گِل بسازد و آن را در میان گل بگذارد و در نهر و یا چاه آب یا برکه ای بیندازد، با این نیت که ان شاءالله به خدمت حضرت صاحب الزمان(ع) برسد و آن بزرگوار، عهده دار برآورده شدن حاجت وی شود." و بعد متنی را برای عریضه می آورند.
کلمه عریضه به معنای عرض حال و درخواست نامه است و "عرض" در یکی از معانی، بیان مطلبی از طرف فرد کوچک تر به بزرگ تر است.
در اصطلاح، عریضه نویسی یکی از شیوه های خاص توسل است که در طول تاریخ در فرهنگ اسلامی همواره مورد توجه بوده است.
عریضه گاهی خطاب به خداوند متعال نوشته می شود و در آن فرد نیازمند، ضمن اشاره به مشکل و حاجت خود، به مقام و منزلت یکی از معصومین یا همه آنها در پیشگاه خداوند، متوسل می شود. یا عریضه مستقیما به معصوم نوشته می شود.
عریضه نویسی شرایطی دارد: شرایط نویسنده: توبه از گناهان، همامنگی خواسته با دل، اطمینان به قبولی درخواست از شرایط نویسنده است.
شرایط حاجت: حاجت او مخالف سنت های جاریه الهی و اراده تکوینی خداوند نباشد، درخواست او باید امر حلالی باشد یعنی خارج از اراده تشریعیه خداوند نباشد.
